Het is zomer 1990 en ik zit op een kussentje op de zacht geurende matten van rijststro in een restaurant in Tokyo. Er klinkt sfeervolle muziek: een snaarinstrument samen met gezang. Een serveerster in kimono zet voorzichtig de stijlvol opgemaakte borden op tafel. Een visgerecht met dungesneden, opgerolde komkommer met daar omheen geschikte kleurige confetti van bloemblaadjes: anjer (Dianthus), vlambloem (Phlox) en versnipperde rozenblaadjes. Zo verfijnd en zo sfeervol; ik ben betoverd. Ik ben in Tokyo om bloemschiklessen te verzorgen aan bloemisten in opleiding maar dit is schikken met bloemkleuren en -smaken op een bord. Eetbare bloemen. Het is een dimensie van bloemen waarvan ik het bestaan niet wist. Wat een ontdekking. Ik ben 28 jaar en beleef mijn eerste eetbarebloemendiner. Dat smaakt naar meer.

Het is een vrijdagmiddag in maart en ik klap mijn laptop dicht. Jas aan muts op. Het weekend is begonnen en ik fiets naar de bloemist in mijn dorp. Met vijf bossen prachtige tulpen, nog krakend van versheid, in mijn armen kom ik buiten. Ik steek mijn neus in de bos, snuif de frisse tulpengeur op en zet ze in mijn fietstas. Opgewekt fiets ik naar huis met mijn biologische buit natuur. Ik krijg een hagelbui op mijn kop maar het kan me niks schelen.